รอยยิ้มหัวเราะ ไออุ่นกอดนั้น
ทำให้ฉันคิดถึงเธอ แสงแดดยามเช้าตอนเราตื่นนอน
น้ำเสียงของเธอ ที่เอ่ยปากถาม
“เป็นไงมา เธอเหนื่อยมั้ย”
ฉันยังคง คิดถึงมันอยู่ทุกวัน
เหล่าภาพจำ นั้นยัง ไม่ไปไหน
ในหัวใจ ของฉัน ไม่เคยเลือน
ปาดน้ำตา แล้วต้อง เดินต่อไป
ได้แต่หวัง
หากเรี่ยวแรงที่ฉันมี
ไม่อาจรั้งเธอไว้ได้อีก
และไม่มีทางได้พบกันอีก
คงทำได้เพียงนั่งเสียใจ
และเมื่อไหร่ที่ร่องรอยของความเจ็บช้ำเริ่มจางหายไป
ตอนนั้นคงได้พบกันอีก
กี่เรื่องราว ร้อยพัน ที่ผ่านมา
ให้เวลา เยียวยา แผลหัวใจ
หากได้เจอ นิดเดียว คงดีแค่ไหน
แค่เจอเธอใน ฝัน
จะอ้อนวอน กี่ล้านปี
ก็ไม่อาจรั้งเธอไว้ได้อีก
วันเวลาคงไม่หวนคืนอีก
คงทำได้เพียงนั่งเสียใจ
และเมื่อไหร่ที่ร่องรอยของความเจ็บช้ำเริ่มจางหายไป
ตอนนั้นคงได้พบกัน
ความเป็นจริงที่ไม่มีเธออยู่
จะทำยังไงก็คิดถึงเพียงแต่เธอ
ภาวนา ให้ยิ้มได้เหมือนเดิม
ได้มีความสุขอีกครั้ง
หากเรี่ยวแรงที่ฉันมี
ไม่อาจรั้งเธอไว้ได้อีก (ไม่อาจรั้งเธอ)
และไม่มีทางได้พบกันอีก
คงทำได้เพียงนั่งเสียใจ
และเมื่อไหร่ที่ร่องรอยของความเจ็บช้ำเริ่มจางหายไป
ตอนนั้นคงได้พบกันอีก
และสุดท้ายคงได้พบ